O tym, jaki mam stosunek do prasowania, a także - koloru spodni w najbliższym czasie.

Nie przepadam za prasowaniem. Mój maksymalny jednorazowy przerób nad żelazkiem to trzy do czterech sztuk odzienia, przy czym "maksymalny" określa tu skrajne wyczerpanie, którego dla bezpieczeństwa domu lepiej unikać. A ponieważ dobro gospodarstwa jest jednym z moich priorytetów, permanentnie tego stanu unikam, ograniczając się najczęściej do jednej, w porywach do dwóch sztuk ubioru na pojedynczy prasowalniczy rzut. (Tak, zdecydowanie wolałabym w prywatnym życiu pisać sprostowania do tego, co powiedziałam lub czego nie powiedziałam, niż prostować parującym gadżetem, jakiejkolwiek by nie był generacji, zakrzywione powierzchnie kolejnych płacht bawełny z domieszką poliestru).

A piszę o tym tylko dlatego, że zdarzyło mi się ostatnio wyprasować sobie spodnie. Miały dwie nogawki i wyjątkowo oporne na prasowanie kieszenie, a oprócz tego - wyraźną ochotę doprowadzenia mnie do szewskiej pasji, gdy na jednej z fałdek wystarczyła chwila nieuwagi, żebym za chwilę syczała z powodu oparzonego palca (szczęśliwie nie opuszka, przyszłość kolejnych wpisów nadal jest świetlana i niezagrożona). 

Najważniejsze jest jednak to, że spodnie były jasne. 

Oczami wyobraźni widziałam już, jak wyciągam te letnie jasne spodnie minimum trzykrotnie z szafy w przeciągu dwóch nadchodzących lipcowych tygodni (lubię sobie snuć takie luźne kalkulacje, a dlaczego by nie?).

I co? I dupa, brzydko mówiąc. Co z tego, że niezagnieciona, co z tego, że w pocie czoła i prawie że w swądzie oparzonego palca wyprasowana. 

Brudna. 

I to brudem najgorszym, bo nie takim punktowym, jak plama po czymś tam, co ewidentnie było wypadkiem przy pracy albo podczas przyjemności. Chodzi o brud po całości, swoją szarością podważający to, że człowiek raz na jakiś czas pierze swoje rzeczy zanim je na siebie założy. 

Oczywiście o stanie swojej pupy dowiedziałam się od osoby trzeciej w pracy, z samego pięknego poranka. I po  chwili najszczerszej niewiedzy urozmaiconej  i niemym, i wypowiedzianym "Ale jak to?!", wszystko stało się jasne (a z pewnością jaśniejsze od spodni, w których przyszło mi spędzić resztę dnia). 

Bo przypomniałam sobie, że siedzenie w środkach transportu z nogami na siedzeniach ma się w Wielkiej Brytanii zbyt dobrze, szczególnie w wydaniu na oko siedemnasto- do dwudziestolatków . To nowość, do której jeszcze się tu nie przyzwyczaiłam, bo w Polsce ogląda się takie obrazki sporadycznie i jedynie w wykonaniu kilkuletnich dzieci, których nogi zawędrowały na siedzenie przez przypadek w postaci nieuwagi albo niefrasobliwości rodzica. Co kraj, to obyczaj, jak widać.

Wracając do wyliczeń i kalkulacji, wystarczy dziesięć minut w angielskim środku transportu nazwanym autobusem lub pociągiem, żeby zniweczyć ciągnące się jak godziny żmudne chwile stania nad żelazkiem. 

W żałobie po zbyt szybko utraconej dzisiaj czystości, postanowiłam, że w najbliższym czasie przeproszę się z najciemniejszymi dżinsami.

Dobrze, że fala największych angielskich upałów chwilowo za nami.